مهاجرت اجباری

مهاجرت اجباری...

یه مرز ظریفی بین هنرمند بودن و پولدار شدن وجود داره ، هنری که بخاطر پول باشه در بهترین حالت یک بار مصرفه ، مثلا شعرها و داستانهایی که برای بعضی از جشنواره ها تولید میشه بعید میدونم بعد از هیئت داورها یک بار دیگه به دقت خونده بشه یا فرض کنیم همین گرافیک ، اگه از اول دنبال پولش باشی کلا دیده نمیشی . ه مهاجرت اجباری...ادامه مطلب

پنجره ی اتاق را تمیز می کنم با شیشه پاک کن و دستمال. از چهار پایه پایین می آیم ، می گذارم قاب عکس تو همانطوری در اعماق کمد خاک بخورد، آخرین پی ام هایت در پایین لیست مخاطبانم میان هزار تای دیگر گم بشود . در میان روزمرگی هایم غرق بشوم  و ذهنم را از فکر کردن به آخر و عاقبتت برحذر می دارم. می دانم آخرش مهاجرت اجباری...ادامه مطلب

دست هایم را تا عمق جیب ها فرو برده ام . باد سردی لباس و موهایم را تکان می دهد، دورتر اما چراغی روشن است ، چراغ های پیاده رو ، چراغ پنجره گنبدی اتاق خوابی که هنوز در ساعت یک بامداد نور افشان است. چراغ آشپزخانه ای اما از لای پنجره ی نیمه باز پیداست . زن هایی که در آشپزخانه ظرف های شام را می شویند. دیا مهاجرت اجباری...ادامه مطلب

اردیبهشت وسط پاییز است

پنجره های خاک گرفته مان هوای باز شدن ندارند

هر لحظه دورتر می شویم از هم ، هر برگی که از تقویم ورق می خورد بیشتر فراموش می شویم

دلخوشی کجاست در رزوهایی که تشنه رفتن اند

یک مشت خاطره ی گیج، خواب را از چشم های روشن شهر ، ربوده اند.

برچسب‌ها: افق های نزدیک دور, شعر واره ها مهاجرت اجباری...

با چشم بسته  بوی شکوفه های سرخ انار ، مشامم را پر می کند، چیزی شبیه انار نارس. عطر یاس های زرد و سفید خیابان را بر می دارد ، بال می دهد به آدم ها برای پریدن. جلوی کتاب فروشی  ، بوی آشنای کتاب های ورق نخورده ، حس صمیمی خواندن ، کشف و شاید معجزه ، هوای خنک دم گل فروشی همیشه بوی گل خیس خورده می دهد.  س مهاجرت اجباری...ادامه مطلب

دوباره روزهایمان مزه ی لواشک خواهد داد توی سینی استیلِ لب پشت بام .. معجزه،چشم های مشکی ات بود که لای روزهای تقویم سقوط کرد . بعد از جای خالی ات ، بی دلیل ترین آدم زمین  برای نجات پیاده رو های خیابان ولیعصر از بی شعری ، کمپین می سازد و به کافه ها گل سرخ می دهد و مطمئن است روزی برق سنگ های مرمر ساختمان کنار خیابان ، چشم تهران را می گیرد.                                          

برچسب‌ها: افق های نزدیک دور, شعر واره ها مهاجرت اجباری...

دست در دست خیالت راه می رویم ،برگ های زرد و نارنجی لیخند می زنند.

نور ماه از ناودان ها  فرو میریزد ، شب می درخشد 

تهران خیال بودنت را جشن گرفته است

مهاجرت اجباری...

 به جا اینکه زیر رگبار بارون و دونه های برف ، بخار نفس جلوی چشممون رو بگیره ، هوای خاکستری با خیابونای پر از بوق و آهن راه نفسمون رو تنگ کرد. پاییز امسالم اینجوری بود مثل یه زمستون خشک واستخون سوز. نوار تکراری صبح ظهر شب دریغ از یه لبخند از ته دل دریغ از دو تا دست گره خورده دریغ از یک بیت شعر برای پادشاه فصل ها..یلدا هم دیگه قصه نمیگه برامون، خیلی وقته غصه داره 

برچسب‌ها: افق های نزدیک دور, این روزهای زندگی مهاجرت اجباری...

بهار با شاخه گلایلی  پشت پنجره ی بیمارستان آغاز می شود. با نگاهی ممتد به کوه های فول اچ دی تهران که کمتر موقعی از سال ردشان در دود و غبار پیداست ، گویی که همین چند روزه ی اول فروردین سر از زمین در آورده اند.من اما تا در خیابان های خلوت نوروز راه نروم و به شکوفه های سفید صورتی درخت ها خیره نشوم ، یخم مهاجرت اجباری...ادامه مطلب